Left our hearts in San Francisco

Het moment van de trip waar Kirsten en ik het hardst naar hadden uitgekeken, was eindelijk aangebroken, San Fran babyyy! We waren amper te houden en stonden dan ook al fris en monter - not really - om 5 am de valiezen in onze auto te laden! Na nog een laatste tankbeurt in een bezinestation dat heel erg naar urine rook, konden we onze 5 uur durende tocht zonder zorgen inzetten!

We hoeven het niet te vertellen, maar de omgeving langs de autosnelwegen hier, is mindblowing en straalt een soort van rust uit waardoor het hoegenaamd niet opvalt dat je onderhand wel kramp in je been of doorzitwonden van het lange rijden begint te krijgen. Toen we The Bay Area binnenreden zagen we voor ons een grote brug opdoemen, niet The Golden Gate Bridge (waarover wel eens verwarring kan ontstaan) maar een grote zilveren die je de stad doet binnenrijden.

Ons hostel lag in het midden van het centrum, een ideale uitvalsbasis voor sightseeing dus! Na een onmogelijke zoektocht naar een parkeerplaats, hebben we onze auto dan toch maar in een betaalparking achtergelaten en konden we beginnen aan onze eerste wandeling! Die ons overigens niet ver zou brengen aangezien ons plan voor de eerste dag, je kan het al raden, winkelen was! Union Square lag op 100 meter van het hostel, dus het werd al snel duidelijk dat we ons die dag niet al te moe zouden maken. Eerst moest de innerlijke mens nog gevoed worden, want na een lange rit knorden onze magen als nooit tevoren. What better way than The Cheesecake Factory binnen te wandelen? Iedereen had er al laaiend enthousiast en enkel in superlatieven over gesproken dus wij wilden nu ook wel eens zien what all the fuss was about!

The fuss was niet overdreven: Kirsten genoot van haar Tiramisu Cheesecake en ik van een Blueberry Cheesecake with White Chocolate Mousse, wordt het nog beter dan dit?! Natuurlijk! Want met goed gevulde maag trokken we de winkelstraat in waar we winkel in winkel uit, onvermoeibaar leken door te gaan! Zijn allemaal de revue gepasseerd: Tiffany & Co, Macy's, Diesel, Abercrombie & Fitch, Converse, Nikeworld,... Toen de middag ver op zijn einde liep begon het ons te dagen dat we eigenlijk al van 4 am die morgen wakker waren en dat het dus ongeveer tijd was om even op adem te komen. Nu ja, om gewoon even onze tassen op de kamer te droppen, ons in een andere outfit te hijsen en te vertrekken voor wat de beste sushi ooit zou zijn!

De beste tip die we hier voor sushi kunnen geven is, stap de kleine shabby restaurantjes binnen! Jullie denken: it screams salmonella!!! Wel het tegendeel is waar want deze tentjes worden gerund door echte Japanners, die de sushi heel echt en puur houden, we like! Je krijgt er sowieso ook een klein voorgerechtje en dessert bij, included in the price, natuurlijk. De verrassing was echter nog groter dan we verwachtten want, houd je vast, het totaal voor ons beiden kwam op 17 dollar of iets van een 11 euro! A frickin' steal!

Het uitgespaarde geld dachten we goed te kunnen gebruiken in de nightclub die om de hoek van ons hotel gelegen was: Ruby Skye! Inkomgelden zijn hier voor meisjes namelijk ook minstens 20 dollar maar niet vanavond. Het feit dat we van België komen, is ons hier nog niet echt heel gunstig uitgedraaid. Meestal zien we ons genoodzaakt het hele "we have no government"-verhaal zo simpel mogelijk uit te leggen. Die avond lagen de kaarten anders, de buitenwipper die onze paspoorten aan grondige controle onderwierp, merkte op dat we van la douce Belgique waren. Kirsten en ik keken mekaar aan met een blik van "nee-niet-weer-het-regering-verhaal" en wilden al bijna schaar-steen-papier inzetten om uit te maken wie het deze keer zou uitleggen. Toen zei de man dat hij zelf ook in België gewoond had en er naar school geweest was, wat een kleine wereld! Deze connectie bleek genoeg om als zijn "guests" de discotheek te betreden en het betalen van de entrée te omzeilen! Yet another steal!

De club zelf bleek niet geweldig, net omdat het die avond een house-feest was, niet onze stijl van party music! Gelukkig botsten we op een enorm sympathieke Chinees die ons niet alleen vertelde dat er in San Francisco een Belgisch restaurant is, maar ook dat we voor de goeie muziek eigenlijk in de discotheek naast Ruby Skye moesten zijn! De toegang tot de club zelf scheen enkel langs een glijbaan te lukken, silly Americans. Meer hadden Kirsten en ik langs de andere kant niet nodig om overtuigd te raken!
Binnen was het broeierig warm en na ons door een zee van bezwete dryhump-lichamen te hebben geworsteld, hadden we een plekje naast de DJ versierd, het was de enige plaats waar je nog ruimte had om wat dansmoves boven te halen! Het duurde maar enkele minuten of we werden uitgenodigd om mee met zijn posse aan een tafel te komen staan. Het is nu onderhand wel duidelijk dat die avond ons geen cent gekost heeft, dat - en het feit dat we bijna 24u wakker waren - heeft ons doen slapen als roosjes!

Kirsten en ik besloten dag 2 te beginnen met een stevig ontbijt in the Cheesecake Factory (zo zijn we dan, als het goed is, krijg je ons er met geen stokken meer vandaan!). Het ontbijt viel ons toch nog iets te groot uit en we vroegen een doggybag. San Francisco loopt namelijk vol zwervers die je te pas en te onpas vragen voor geld en eten. Ik wilde graag mijn goed hart tonen en met mijn overgebleven stuk omelet een dakloze gelukkig maken. Fier als een gieter stap ik naar buiten op zoek naar de man die 30 minuten eerder voor eten gesmeekt had, maar leek hem niet meer te vinden. Kirsten merkte terecht op dat er nog wel andere daklozen zouden rondlopen, niet getreurd, ik zou mijn ei letterlijk kwijt kunnen. Ik zal jullie al verklappen dat we geen enkele dakloze (behalve een die money for beer and strippers vroeg) meer gezien hebben en dat ik met mijn ei heb rondgelopen tot aan de Golden Gate Bridge om het zakje dan gedegouteerd in de vuilnisbak te gooien. So far voor mijn goed doel...

Om zoveel mogelijk van San Francisco te zien, hebben Kirsten en ik ons laten verleiden om als echt toeristen een two day pass voor een hop on hop off-bus aan te schaffen. Om het plaatje compleet te maken, hadden we elks ook nog onze camera in de hand. Toeristen? Wij?!

De eerste bezienswaardigheden hebben we vooral vanop het dak van de bus bekeken, eerst eens zien wat voor vlees we in de kuip hebben, dunkt ons! Natuurlijk zijn we wel aan de Golden Gate afgestapt en hebben we door weer en wind (want die waaide aan serieuze snelheden door onze haren) het stalen bouwwerk overgestoken. Kirsten en ik zijn overigens blij dat we heelhuids de overkant hebben gehaald want fietsers raasden ons langs alle kanten voorbij, irritant rinkelend op hun belletjes. Er werden af en toe een paar oerkreten geslaakt om te laten merken dat we deze manier van kamikaze-fietsen echt niet konden appreciëren.

Volgende stop was Pier 39 en Fisherman's Wharf, dé toeristische hotspot van San Fran. In tegenstelling tot wat men ons had gezegd, was het er aangenaam warm. We hadden dan ook onze lange broeken en truien voor niets ingepakt, dachten we. Want toen de avond begon te vallen over Fisherman's Wharf, werd het opeens ook veel kouder en stonden we daar in onze te dunne bloesjes en vestjes. Hoewel we gezworen hadden niet meer te winkelen, voelden we ons toch genoodzaakt om het Hard Rock Café binnen te stappen en een San Francisco-hoodie te kopen. Het maakte dat we er - zo mogelijk - nog meer uitzagen als toeristen.

Om terug naar het hotel te geraken, konden we helaas niet meer op de support van onze bus rekenen, ze reed maar tot 5 pm! Het leek ons dan ook een goed plan om "gewoon" te lopen. Aanvankelijk was dat ook zo, want openbaar vervoer in een ander land is nooit makkelijk. Maar na heel wat straten te hebben beklommen werd het ons te veel en speurden we de straten af naar enig ander vervoermiddel. Kirsten's oog viel toevallig op de Cable Car, de typische elektrische tram waarvoor San Francisco zo bekend is. Wat nog toevalliger is, is dat naast de halte van die CC het Belgische (la Trappe) restaurant lag!
De rit op de CC was grappig, de man die de tickets moest regelen was een gefrustreerde Japanner die ons in een onverstaanbare taal allerlei verwijten naar het hoofd slingerde. We zouden sterven als we niet deden wat hij zei, want hij moest kunnen remmen anders zouden we te pletter van de heuvel storten, real nice!

De volgende dag startte met Chinatown. Kirsten zei, bij het zien van de poort, "Is dit het, of wat?!" Little did we know dat wel in de grootste Aziatische gemeenschap buiten Azië zouden terecht komen. Het was een geweldige ervaring om de gekleurde gebouwen, versierd met lampions en slingers te kunnen bewonderen. Het spreekt voor zich dat we ons natuurlijk in de souvenirwinkels toch even uitgeleefd hebben maar, het is ons gelukt om te weerstaan aan een superexclusieve handtas. Hoe braaf zijn wij eigenlijk?!

De bus bracht ons terug over de Bridge maar deze keer bleven we zitten en genoten we simpelweg van het uitzicht - we hadden onze nieuwe schoenen de vorige dag al iets te ijverig ingelopen. Volgende stop, the crooked street, je weet wel die zigzaggende straat bezaaid met bloemen en planten waar auto's tegen een slakkengang mogen doorrijden.
Deze wandeling konden we echter nooit overleven zonder eerst weer onze suikerspiegel op peil te krijgen. In Union Street botsten we op een Italiaans restaurantje en bestelden een overheerlijke moelleux met een bolletje vanille-ijs. Helemaal aangesterkt begonnen we aan de klim. Na ons - wat leek - kilometers naar boven te hebben gesleept, was er in geen mijlen een crooked street te bespeuren. Toen we op het punt stonden naar beneden terug te keren, vrezend dat onze klim voor niets was geweest, zei een man spontaan dat de crooked street aan de andere kant was, three blocks! Zagen we er dan zo wanhopig uit? Het bleek dus dat we de stroom mensen moesten volgen want toen we aan de hotspot aankwamen, stonden er bij benadering 200 mensen te wachten om aan de afdaling te beginnen. Dit vonden Kirsten en ik nu toch een beetje overdreven!

Als afsluiter brachten we onze sushi-tent nog eens een bezoekje, zoals ik al zei, eens we het goed vinden, krijg je ons er niet meer weg! Vervolgens kropen we vroeg in onze bedjes om maandagmorgen voor dag en dauw weer richting UCLA te vertrekken.

We kunnen jullie nu al vertellen dat we DEF ooit nog eens terugkeren naar San Fran. Waarom? Omdat onze harten daar nog ergens rondslingeren.

X
Roxan.

Mighty Grand Canyon

Eerst en vooral, onze welgemeende excuses voor het laattijdig bloggen. :) Het zit namelijk zo, we've been real busy. Taken en nog eens taken voor school... Met andere woorden, onze tan is al terug aan het wegebben omdat we een week geen pool en zon op ons vel hebben gehad. Het harde leven van een student.

De Grand Canyon dus, we zijn zondag rond 5a.m. met z'n tweetjes in onze zwarte Chevy mini
Van vertrokken richting Arizona. Omdat we in Vegas te lui waren om onze kont richting Canyon te verplaatsen en we achteraf toch wat spijt hadden, besloten we er een dagtrip van te maken. Met 8u rijden naar bestemming zou die dag lang worden, maar dat hadden we er voor over.

Na 20 keer Katy Perry met 'last friday night' en 'The Partyrockers Anthem' gehoord te hebben - populair is een understatement - zagen we eindelijk in de verte de oranje rotsen van de Grand C.

Het. Aller. Mooiste. Stukje. Natuur. Ooit. Wauw.

Met knikkende knieën, het zijn echt wel rotsen die plots stoppen met daaronder meters niets, gingen we tot aan de rand staan voor die perfect pic. Er waren enkele waaghalzen die echt tot op het ultieme randje gingen staan met een big smile van almost-gonna-fall-but-not-really. Ik vond ze goed gek, want ik weet niet of ze het beseften maar er vallen wel degelijk af en toe mensen van de Canyon. Morsdood. Domme toeristen die een grave foto wilden. This little lady was going to stay waaaay back. En toen Roxan een ik-spring-een-alsof-in-de-diepte-foto wou heeft mijn hart toch een paar keer stilgestaan. Hoogtevrees is a bitch!

Maar goed, aan iedereen die in de nabije toekomst een trip naar Los Angeles plant (of Vegas): go visit that Canyon!

Die avond zelf besloten we terug te rijden, roadtrippers dat we zijn, waardoor we na een dag van 22u eindelijk in ons bed konden. Lang leve Red Bull, anders had ik ergens in de berm gezeten met de Chevy denk ik.

Maandag en dinsdag kan ik kort samenvatten: schoolwerk voor zowel Roxan als ik, en zelfs met Roxan en Anthony hun 5 minutes of fame doordat ze samen met mij de lift geterroriseerd hebben, allemaal voor mijn storyboard van '500 days of summer' (ik wou een scene in de lift storyboarden, dus waarom verder zoeken dan achter de hoek, denk ik dan). Dinsdag, test voor mij (ik haalde een A, whoopieee!) en een 'presentation' voor Roxan en daarna vroeg naar bed.

Maar toen was er woensdag; ein-de-lijk Jay Leno. Ik had me niet meer op dedsit, mijn werk, kunnen vertonen als ik toch niet op zijn minst een televisie-opname in Amerika had getest, right?

Het feit dat Daniel Craig a.k.a. James Bond kwam had er natuurlijk ook wat mee te maken dat Roxan en ik vrij enthousiast waren om richting Studio City te trekken. De hele aflevering kan je trouwens hier online bekijken. To say the least: Jay was hi-la-rious!

Ah, en voor ik het vergeet... Ik had dinsdag, een one on one met... Hugh Jackman. Mister Wolverine himself. Met de les Inside Hollywood by Hollywood insiders zouden we in het four seasons naar de Persconferentie van mr. Jacman's nieuwe film (ik dacht Steal) over vechtende robotten gaan (hij komt uit in oktober). Het idee was dat we zo'n beetje zouden leren hoe een persco in Amerika georganiseerd wordt. Little did we know dat Hugh Jackman onze hotelkamer, die even diende als vergaderzaal met een all you can eat and drink buffet, zou binnenwandelen met de melding 'ask me anything'.

Gelukkig was ik mijn stijlvolle zelf, en staarde ik hem met open mond en wijd gesperde ogen aan zonder dat er me ook maar een vraag te binnen sprong... De journalist in mezelf zat in ieder geval niet mijn hersenpan op dat moment. Ik heb een vraag gesteld, maar kan me niet meer herinneren welke en wat het antwoord was. Had ik op voorhand geweten dat dit ging gebeuren, dan had ik een lijst gehad met vragen. Nu was ik eerder een 14 jarig kneusje dat enkel gelukkig voor zich uit kon staren.

Enfin, binnenkort volgt nog een foto als bewijs (wij mochten er geen trekken, enkel zijn publicist heeft er een getrokken met zijn blackberry, maar ik ben nog steeds in blijde verwachting op die toekomstige poster voor mijn kamer...)

X Kirsten

Super Saturday!

Om ons, zoals een ezel, geen twee keer aan dezelfde steen te stoten (remember the Jay Leno-cabdrive), huurden we de auto een dag vroeger dan gepland om er, helemaal zelfstandig en zonder commentaar van een crazy Iraniër, mee naar de LA Galaxy-Real Madrid match te cruisen.

We hadden de Chevy al van de vroege ochtend in ons bezit en we broedden al halvelings op het plan Melrose Ave aan te doen om mijn langverwachte Marc Jacobs Francesca-bag op te halen. Tijdens het ontbijt namen we de tijd om deze plannen nogmaals te overdenken toen opeens onze vriend Anthony mee aan tafel schoof.

Eerst werd de avond in de Hollywood-club Playhouse nog uitvoerig besproken want na de foto's op facebook aan grondig onderzoek te hebben onderworpen, vatte Anthony zijn verschijning die avond samen als: "ik ben lijk gehandicapt!". Tot deze conclusie was hij gekomen toen het hem begon op te vallen dat hij op quasi elke foto zijn arm op een onnatuurlijke wijze tegen zijn lichaam had geplooid en zijn hand in een slap vuistje had gewrongen.

(Verder on the topic of beschamende foto's: voor wie graag wil lachen of de voyeur in zich naar boven wil laten komen: kijk op facebook rustig naar de foto's van die avond en focus vooral op de achtergrond, de kans dat je "kruistasten", dryhumpen of schuren opmerkt, is opmerkelijk groot: ENJOY!)

Toen Anthony ons dus wees op zijn lichamelijke malfunction, moesten we ons concentreren om onze cornflakes er niet terug langs onze neus te laten uitkomen, vooral omdat hij nu ook (onbewust) zijn arm op dezelfde krampachtige wijze tegen zijn lichaam had gevleid.

Dit terzijde, was hij niet te houden om mee te gaan naar Melrose, waar hij enthousiast aan toevoegde "én the Grove, én gaan eten in The Ivy"! "Uhu, ja, ja, JAAAA!" Je ziet het, we're easy to please, so off we went!

First things first natuurlijk want ik hoorde Francesca van op een hele grote afstand mijn naam al roepen. Het was oprecht liefde op het eerste gezicht en Francesca leek wel voor mijn arm gemaakt (of hoe een handtas je in opperste staat van geluk kan brengen; dank je mama en papa!).

Kirsten kon zich in het begin nog makkelijk bedwingen want ze heeft namelijk een final wishlist opgesteld en verbiedt het zichzelf af te wijken van de items die erop staan. Haar oog viel echter op een zonnebril van her homeboy Marc en maakte verontschuldigend de opmerking: "gho ja Roxan, ik heb dat nog echt wel nodig eigenlijk, ik zet dat ff op de lijst he?!", waarop ik dan antwoord: "wauw ja Kirsten, die staat u echt super, echt meenemen!". Who am I to stop her?! Ik denk dat het nu wel duidelijk is dat we, shopwise, een slechte invloed op mekaar hebben.

.

Op naar The Ivy dan, je weet wel, dat restaurant in West Hollywood waar alle (of toch veel) celebrities hun lunch komen veroberen. Je hoort ons al aankomen, we hoopten natuurlijk één of andere celeb hottie te spotten. Bij aankomst wierpen we al een vluchtige, doch subtiele blik op het terras om tot de constatatie te komen dat er geen A-listers te bespeuren waren. Lichtjes teleurgesteld, namen we genoegen met een tafel ín het restaurant (niet op het terras, wat stukken glamoureuzer had geweest). Anthony, als ervaringsdeskundige, raadde ons de "Lobster Ravioli" aan and boy, it was yummy! Als klap op de vuurpijl zagen we bij het buitengaan dat niemand minder dan Taylor Lautner de hele tijd naast ons had gezeten, genietend van zíjn decadente ravioli. Zo hebben we dan toch tenminste één celeb gespot, mission accomplished we say!

Voldaan zetten we koers naar The Grove, een groot openlucht shopping center in Hollywood waar Kirsten alweer iets van haar wishlist kon schrappen: een iPhone 4G! On the spur of the moment werd beslist om het kleinnood maar ineens mee te nemen want "de dollar staat goed en iedereen op UCLA loopt er mee rond" (ik voel me ondertussen een echte retard als ik tokkelend op mijn Blackberry over de campus loop). Hoe snel de beslissing ook gemaakt werd, des te langer liet de transactie op zich wachten. Na de telefoon unlocked te hebben, moest Kirsten nog een 15 minuten durend telefoongesprek voeren met een Indiër uit één of ander callcenter. De winkeldame, die de tijd tijdens het wachten nuttig wilde doden, trok uit een lade onder de toonbank een doekje en begon haar nagellak te verwijderen... Oh, the features an Apple-store has!

Omdat we kostbare tijd verloren hadden, jogden we zowaar naar de Abercrombie & Fitch-store, waar we natuurlijk niet aan de doorboy konden weerstaan en absoluut met hem op de foto wilden.

Anthony ging vervolgend ganz los en holde van verdiep naar verdiep, zijn armen molenwiekend en grijpend naar alles dat aan en bij kwam. Ik eindigde als personal shopper die al zijn goedgekeurde kledingstukken mocht dragen, wat er uiteindelijk veel waren want bij elk stuk dat hij aantrok, kirden we: "Jaaaa, oooh, mooooooi". Slechte invloed, told ya!

Oh snap! Het was ondertussen al bijna tijd om naar de voetbalmatch te vertrekken, dus, step on it Kirstie, full speed to UCLA! Onze aankopen werden vliegensvlug op de kamer gedropt en ik holde al richting computer lab om de tickets af te drukken (uitstelgedrag? ik?). Murphy werkte alweer tegen en ik moest uiteindelijk aan de balie vragen of ze zo vriendelijk wilden zijn om mijn papiertjes af te drukken. Damn you Rieber Hall, je maakt ons nerveus!

Voetbal in de States is compleet anders dan in Europa. Om te beginnen zijn ze niet gebeten door de voetbalmicrobe en kan het hen eigenlijk niet zo veel schelen wie er nu wint, alle supporters zitten dan ook door mekaar. Dat kan je je zelfs in België nog niet voorstellen! Je zit ook in een volledig open stadion, dat uitzicht geeft over de bergen en een ondergaande zon, zo krijgt voetbal nog iets idyllisch. Rond het stadion kan je dan weer snacks krijgen vanuit alle mogelijke uithoeken van de wereld: Honduras, Griekenland, Costa Rica, China en je kon er zelfs geglazuurde appels krijgen, ik kreeg een waar Sinksenfoor-gevoel.

Tijdens het spel komt men, zoals vroeger in de bioscoop, rond met (victory/comfort) food (afhankelijk van hoe goed je team het doet) in de vorm van churros en peanuts, stel je voor dat de Amerikanen 45 minuten zonder voedsel zouden zitten: oh the humanity!

Het hoeft niet te verbazen dat Real Madrid over LA Galaxy kon walsen. De eindstand werd vastgelegd op 4-1 (het vermelden waard: een prachtig doelpunt van Cristiano - short shorts - Ronaldo). Al dit plezier werd wel verstoord door enkele boze Barça-fans die ostentatief met hun Messi-shirt pronkten terwijl ze "puta Madrid" scandeerden. Seconden voor er op de vuist zou zijn gegaan, kwam de politie (slang: the popo of de five-O) tussen. Be cool, guys! Ik liet al deze commotie niet aan mijn hartje komen, ik heb immers Becks gezien en jullie weten allemaal dat dan mijn dag écht niet meer stuk kan!

This truly was a Super Saturday!

Kirsten vertelt jullie snel over de Grand Canyon-experience!

X Roxan.

It keeps getting better

Nu onze midterms gedaan zijn, als in, een soort van toetsen halverwege, begint eigenlijk het echte werk: papers, pop quizes, taakjes en dus een hele hoop gestreste Aziaten die in de studylounge vertoeven. Day and night.

Zo dringt ook langzaam het besef door dat we hier nog maar twee weken zijn (Roxan nog 4 dus die vergeten we even :), en ik weet het, dat is de zomervakantie van de gemiddelde Vlaming, maar toch. Iedereen ziet al serieus op tegen de dag van vetrek.

Daarom dat we nu nog zoveel mogelijk inplannen op zo weinig mogelijk tijd. Kwestie van zeker niets te missen.

Toch is er tegenwoordig genoeg reden om gewoon gezellig op de campus te blijven... Velen onder jullie zagen het al op Facebook; Real Madrid is trainig at UCLA. Een echte voetbalfan als Roxan kon dat natuurlijk niet laten passeren en stond dan ook paraat met fototoestel aan de dranghekken. Jammer genoeg waren we al geschuurd door een hoop enthousiaste Spanjaarden die met over-karton-gespannen-t-shirten klaarstonden om een handtekening te bemachtigen van hun helden. The pictures tell all:

Gisteren is Roxan dan om half 4 aan de dranghekken gaan staan om een goede plaats te bemachtigen. Dat was wel buiten de girls die er al vanaf 7 a.m. stonden gerekend, uiteraard. Roxan heeft zeker een miljoen vuile blikken in haar richting gekregen en toen ze een praatje probeerde te maken met haar lotgenoten, kwestie van de uren wachten wat leuk te houden, kreeg ze enkel een boze blik toegeworpen.  Gelukkig werd alles weer goed na een 'Hola' en knipoog van Arbeloa...

Gisteren was het dan weer voor mij een hoogdag... 90210 Beverly Hills had een draaidag op UCLA, het verhaal gaat ondertussen namelijk dat the youngsters afgestudeerd zijn van op de Beverly hills Highschool en nu aan UCLA studeren. Zowaar 4 mega trucks vol materiaal stonden voor Royce Hall geparkeerd, een circustent bomvol catertafels, per cameraman (er waren er 4) minimum 3 assistenten en wel minstens 7 productie-assistenten om nog maar te zwijgen over het aantal opnameleiders.

Op de eerste locatie werd ons vriendelijk verzocht om geen foto's te maken, waarschijnlijk omdat de lead actress een scene in haar ondergoed had (?!), ik heb die regel niet ter harte genomen en a volonté foto's getrokken. Niet van de actrice uiteraard, ik had geen zin om met een hoop bodyguards in mijn kielzog van de set verwijderd te worden...

Daarna was het wel makkelijk om foto's te maken, en werd ook gezocht naar figuranten. Ik moest naar de les, dus mijn internationale 5 minutes of background fame heb ik moeten laten passeren.

Volgende week ga ik mijn eerste celebritiy ontmoeten (Yup, you read that right!)... Met de les Inside Hollywood by Hollywood insiders gaan we naar de persconferentie van Hugh Jackmans nieuwe film Steal. We krijgen ook een rondleiding en zien hoe alles geregeld wordt voor zo'n persdag in het fancy Beverly Hills hotel. We kregen al wel te horen dat we ons business casual moeten kleden. Business casual. Not-in-my-closet-al. Moesten ze me nu echt nog een wardrobe malfunction drama bezorgen?

Goed, nog 4 dagen om te beslissen what to wear.

Gisteren zijn we naar Playhouse in Hollywood geweest. A famous Hollywood club and boy did we have a good time. Met een gezelschap van 14 internationale UCLA studenten, een pre-party met Malibu ananas (durfals die we zijn, want alcohol on campus is ten strengste verboden. Ik weet het, het kampgevoel komt bij ons ook terug naar boven) hebben we de bloemetjes goed buiten gezet.

En nu denken jullie waarschijnlijk; waar blijft het Jay Leno verhaal? Want we meldden namelijk op facebook en twitter dat we daar vorige woensdag naartoe zouden gaan... Wel, na een anderhalf uur durende taxirit met de vreemdste taxichauffeur ooit (een Iraniër die Iran haat, en ook de vrouwen daar), die zich bijvoorbeeld op de snelweg twee rijstroken toebedeelde en kwaad werd als er naar hem getoeterd werd en alle andere auto's 'motherfuckers' (pardon my french) noemde. Uiteindelijk bleek dat hij de weg niet wist (en hij voelde zich ook te goed om zijn GPS op te zetten, zelfs na meermaals aandringen door ons) en we een half uur te laat aankwamen. Resultaat, no more room in the studio. Nieuw plan; volgende week proberen we opnieuw en huren we zelf een auto. Daniel Craig a.k.a James Bond is er dan ook, dus zo'n ramp is het nu ook weer niet :).

Goed, wij hoogste tijd om verder aan onze papers, taakjes en pop quizes te werken.

X Kirsten

Hasta luego, San Diego!

Na een harde week op school hadden we wel twee dagen van "lekker-niets-doen" in San Diego verdiend. Kirsten heeft deze week namelijk haar eerste test gehad, die ze trouwens geaced heeft :), en ik heb mijn Friday by the pool gespendeerd met voorbereidend lezen voor mijn eerste essay! Jullie zien het, we zijn niet enkel true Bruins maar ook true brainiacs! Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat ik na 40 bladzijden toch nood had aan een opkikkerend powernapje om WO I en II even te laten doordringen.

Toen Kirsten me zachtjes wekte, zag ik dat onze Egyptische vriend Kamal ons was komen vervoegen! Later doken ook zijn makkers Omar en, de voor ons nieuwe, Bahaa op. Na Vegas-verhalen in overtreffende trap heen en weer naar mekaar te hebben geslingerd, nam het gesprek een politieke wending en werd ons met hand en tand uitgelegd hoe die revolutie op het Tahrirplein er nu net had uitgezien en vooral, wat de gevolgen waren. Gefascineerd luisterden we naar de verhalen die ze zowel over Caïro en Alexandrië vertelden. Kirsten en ik keken mekaar aan en zeiden: "Wow you guys, we're definitely coming to Egypt now and you should show us around!". Dit voorstel werd uitbundig onthaald maar op het einde werd er fijntjes opgemerkt dat we "dan niet in zo'n bikini of short zouden moeten lopen, want dat dat niet bepaald geapprecieerd wordt"! We werden ons opeens pijnlijk bewust van het feit dat we daar nu ook in bikini lagen en probeerden ons dan ook in allerlei bochten te wringen om zoveel mogelijk vlees te bedekken! Tot overmaat van ramp trok ik het verkeerde touwtje van mijn bikini los waardoor ik krampachtig mijn topje op zijn plaats moest proberen te houden, terwijl ik Kirsten paniekerig vroeg om me te helpen. Gelukkig konden we er allemaal om lachen: hey, it's America!

Off to San Diego then! We besloten eerst bij Ralph's nog wat rantsoen in te slaan voor onderweg. Naast de gebruikelijke Oreo's en snoepjes, laadden we ook een flesje Malibu en de onontbeerlijke red cups in onze winkeltas. De kassier (het was een man) keek bedenkelijk en vroeg, "who of you is old enough to buy this?!" "Dat zijn we beiden", antwoordden we met enige trots, toch drong de man aan op het tonen van onze paspoorten. Hij vroeg zich af vanaf welke leeftijd we dan wel mochten drinken in ons Belgenland en merkte droogjes op "dat ons land dan wel vol dronken tieners moest lopen, wat een opvoeding". Gelukkig was onze tas al ingeladen want er brandde een gevatte commentaar over wapenverkoop op onze lippen. Die hebben we nog net kunnen onderdrukken, we moeten immers de komende weken nog massa's Oreo's komen halen in onze favoriete supermarkt!

De rit naar San Diego duurde maar een kleine twee uurtjes, wat ons dus alweer genoeg tijd gaf om van de Richard-Hyacint-conversaties te genieten, zij het deze keer al in afgezwakte vorm. Hyacint heeft zich ofwel een je-m'-en-fous-mentaliteit aangemeten, ofwel was miss Bucket heavily sedated, tot op dit moment is daar nog geen uitsluitsel over.

Eerste stop was de haven met een prachtig uitzicht over de Coronado Bridge en wat bleek een Amerikaans vliegdekschip te zijn waarvan de jongens vertelden dat die "wel ingezet worden voor de kust van Korea he!!". We waren uiteraard onder de indruk. Langs de dijk zitten verschillende muzikanten, straatartiesten, karikaturisten, handopleggers en helderzienden die maar al te graag munt willen slaan uit de toeristen. Wij laten ons geld natuurlijk liever achter in een leuk restaurantje, dit keer op de pier met zicht op de oceaan!

Met heerlijke fried shrimps achter de kiezen, zetten we koers naar ons Days Inn Hotel waar we room 204 toegewezen kregen. Toen we deze kamer eindelijk gevonden hadden en ik de deur enthousiast opende, krijste ik: "er ligt iemand in onze kamer!!!", waarop natuurlijk iedereen de slappe lach kreeg en om de beurt zijn hoofd in de deuropening stak om deze roomstealer te kunnen gadeslagen. Michiel saved the day en ging voor ons even een andere kamer regelen, we gingen écht níét in een bed slapen waar tot 1 minuut geleden nog een andere vrouw lag te slapen.

Mathias was tegen die tijd alweer zijn oude - Hyacint - zelf en wilde in onze kamer niets aanraken. Hij bleef gewoon rechtstaan, hij leek wachtend op de bus, want er zaten microben op het bed en uit angst voor ziektes moet je daar dus best zo ver mogelijk van verwijderd blijven. Je kan je voorstellen dat dit voer was voor een half uur practical jokes, he should have seen it coming!

Het slot op onze ramen bleek ook niet te werken, dus om iedereen gerust te stellen werd er een constructie op poten gezet om het raampje van enkel glas te barricaderen. Zo konden we tenminste zorgeloos naar het safaripark vertrekken, want daarvan hadden we al opgevangen dat het "amaaaazing" zou zijn. Let's see for ourselves, dachten we!

Het San Diego Safari Park is inderdaad prachtig (enkel bloedheet, woestijn, weet je wel), we zagen olifanten, giraffen, gorillas, twee van de zeven witte neushoorns op de hele wereld én een cheetah-run op een kleine 3 meter afstand, vet :)! We laten de foto's dan ook graag voor zichzelf spreken!

 

's Avonds was het tijd om het San Diego-aanse nachtleven, dat zich in het Gaslamp-district leek te bevinden, te gaan ontdekken! Het viel ons alweer op dat puriteins Amerika er toch in slaagt om ongelofelijk promiscue individuen voort te brengen, de rokjes zijn steeds korter en de decolletés dieper en dieper (de t-shirts doen hier trouwens ook dienst als jurk) en de occasionele valpartij zorgt ervoor dat geen van beide stukjes stof nog op hun plaats blijven zitten. Dat terzijde, kwamen we terecht in The Tipsy Crow met boven een lounge, beneden sportsbar en in de kelder een discotheek waar we, puur op instinct, meteen op af gingen. Drankjes waren er goedkoop en de muziek subliem dus we dansten al snel the night away! Amerikaanse jongens zijn ook niet verlegen om recht op hun doel af te stappen, dus als je op je eentje een drankje gaat halen, naar het toilet gaat of een hip liedje aan de DJ gaat vragen, moet je niet schrikken van "Hi, how are you doing?"-s overal! Het feit dat we daar met twee boys waren, schrikte hen ook niet af! Can't blame a guy for trying natuurlijk ;)!

Op naar onze "hotelroom from hell" dan maar ;)! Wij verheugden ons al op het feit dat Mathias dus onder die "vieze" lakens zou moeten kruipen... Kirsten en ik hadden ons op de rand van ons bed gezet om dit schouwspel front row mee te maken. Hij besloot met sokken te slapen om het risico op ziektes te verkleinen, na een tiental minuten bleek het echter toch te warm en legde hij zijn sokken op het nachttafeltje (ze mochten immers de grond niet raken) naast Kirsten haar hoofd en vermeldde dat zijn sokken wel stonken. Kirsten kon dit natuurlijk niet laten passeren en durfde het aan om de sokken op de sterk vervuilde vloer te gooien, she's a little daredevil!

Om ons SD-tripje in schoonheid af te sluiten, werd er (na ook Sea World in overweging te nemen) afsproken om de dag aan het strand door te brengen. We reden over de Coronado Bridge naar Coronado Island, wat een subliem eilandje is in de oceaan net voor San Diego en daar zochten we een stukje strand uit waar we de hele dag konden luieren, volleyballen en paletten. Kirsten en ik waren als echte pro's bijna meteen geïnstalleerd en ready for some tanning. De jongens daarentegen hadden zelfs hun zwembroek niet aan waardoor er terug naar de auto gegaan moest worden (boys will be boys, again)! Na een bloedstollende wedstrijd paletten, werd er door de jongens opgemerkt dat onze zonnecrèmes écht slecht waren want dat je die moest uitsmeren (wat blijkbaar not done is) terwijl je die van hen "gewoon moest verstuiven", veeeel makkelijker en doeltreffender (ik vermeld dit even omdat je zometeen zal zien dat Karma echt a bitch is :)).

Met die woorden vertrokken de jongens op een (wat leek) eeuwigdurende wandeling. Kirsten werd na een uurtje wachten al wel heel erg cranky van de honger en besloot de boys te gaan zoeken om het proces te bespoedigen. We eindigden in een Irish Pub waar we na de eerste hap van onze overheerlijke lunch al meteen de rekening toegeworpen kregen, ""so you can work on that you guys"! Thanks a million, waitress...

Mathias besloot dan een litanie af te steken over hoe slecht de zon wel niet is en dat we overdrijven met altijd te willen zonnen. Hij doet dat namelijk niet omdat zon slecht is voor melanomen en dat hij geen risico's wil lopen, in tegenstelling tot ons. Klinkt aannemelijk natuurlijk maar zoals ik al zei: karma is a bitch want toen er die avond op onze deur in (home sweet home) Rieber Hall geklopt werd, stonden R & H daar.

"Mogen wij misschien de aftersun lenen?!". We konden nog net een grijns onderdrukken en zeiden, "natuurlijk, waarom?!". "Wij zijn een beetje verbrand", waarop Michiel zijn rug en Matthias zijn benen toonde. Verbrand was een understatement, ze zagen eruit als twee kreeften die net gaargekookt waren en Mathias zijn benen waren zelfs opgezwollen, real nice! En wij maar klungelen met onze "slechte zonnecrème", look who's laughing now!!

x.

Roxan.

PS: Bedankt aan iedereen voor de verjaardagsdollars, dankzij deze dollars heb ik een heel weekend in San Diego kunnen vertoeven :) BIG LOVE